Krótkożyciowe produkty rozpadu radonu stanowią główne źródło zagrożenia naturalnymi radionuklidami w polskich kopalniach. Narażeni na ich działanie górnicy mogą otrzymać najwyższe wartości dawek w porównaniu z innymi składowymi zagrożenia naturalną promieniotwórczością. Ponieważ ich transport odbywa się wraz z strumieniem powietrza, w zasięgu tego źródła zagrożenia może być – w krańcowym przypadku - cała załoga zatrudniona pod ziemią.

W latach dziewięćdziesiątych opracowano kompleksowy system przeciwdziałania temu zagrożeniu. Obejmuje on zasady projektowani i prowadzenia robót w warunkach zagrożenia pochodnymi radonu, izolację jego zidentyfikowanych źródeł oraz filtrację pochodnych z powietrza przewietrzającego konkretne stanowiska pracy.

Przedsięwzięcia te są kosztowne, bowiem muszą spełniać ostre wymagania bezpieczeństwa pracy pod ziemią. Pojawia się więc pytanie, czy ponoszone nakłady są adekwatne do potencjalnych zysków wynikających z obniżenia zagrożenia.

W artykule porównano te nakłady z oceną kosztów wynikających z zagrożenia pochodnymi radonu. Koszty te wynikają z ryzyka zachorowania na nowotwory układu oddechowego. Wykazano, że w skali globalnej nakłady na prewencję zagrożenia radonowego są niższe od strat jakie może przynieść to zagrożenie i pozwalają utrzymać ryzyko na poziomie określonym przez WHO jako dopuszczalny.